Monolog – Ganimete Jakupi Demiri

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

MONOLOG

Rrija në dritare dhe po shikoja,
Gjithçka që po shihja e analizoja,
Gjithë ato zhurma që dëgjoja,
Ashtu heshtas i mendoja.

Këto rrugë asnjëherë nuk pushuan,
Mendoja me vete njerëzit ku shkua’kanë,
Sa halle kanë njerëzit, e sa gëzime,
I bartë Toka pa dallime.

Cicërimat e zogjve pak pushuan,
Tani vjeshta, disa kanë ikur,
Në vende më të nxehta kanë shkuar,
Jetën e tyre për ta jetuar…

Po kafshët tani çfarë bëjnë?
Këtë ftohtë si e përballojnë?
Disa njerëz kujdesen për to,
E disa të tjerë I keqtrajtojnë!

Sa e fort qenka Toka!
Të gjitha I përballonë,
Çfarëdo që bëjnë nuk i dënon,
Edhe të vdekur, ngordhur i mbulon.

G.J.D
30.11.2020