Circja – Mehmet Breznica
CIRCJA
Grua ëshë
Në mitologjinë Pellazgo-Ilire
Circja e quajn
Ajo më ndjek
Edhe atëherë kur nën re Fshihem
Shpërfytyruar
Në njëqind fytyra
Më shfaqet
Herë Circe
Herë Harpi
Mbrëmë më shtroi
Në një gjumë të thellë
Si në mit Odisenë
Duke endur pëlhurën
E strofave të një kënge
Të bukur dashurie
Rrëmujë kishte bërë
Kullën e vargjeve të Homerit
Duke ndërsyer Cerberët
Që të lehin
Në pasqyrën
E bukurisë së tyre
Mendonte që Odiseu
Isha unë
Që tradhëtuar e kam
Në një ditë të kaltër
Duke e vënë në gjumë
Me atë barin magjik
Që Hermesi e kishte sjellur nga Dyrrahu
Ti ende ushqen mërinë
Shkatërruese për mua
Si Menelau për shkatrrimi e Trojës
Nga dashuria për
Të bukurën Helenë
Madje
Edhe birin tënd Telegonin
Dërgove të më vriste në Epir
Kur unë atje
Po fshihesha nga urrejtja e popullit tim
Për mëtonjësit që kisha vrarë
Nga dashuria për timen shoqe Penelopë
Unë nuk jam Odiseu
Vetëm mitin e tij ushqej
Ik tani
Edhe që gjumë nuk kam
Nuk kam fjetur
Që nga koha e bronzit
Duke të kujtuar vetëm Ty