Hëna – Albina Ceka

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Hëna.

E shtrirë hënën vështroj,
dua me të, flas,
ndoshta dhe të bërtas.
Hallet e botës në faqe t’ja plas.

E di që hana smë ka veç mu,
Se di sa vetë,
janë tu e shurdhu.
Por e ndjej që po më dëgjon, në këtë natë të errët, po më
këshillon.

Lotët pikojnë në faqet e mija.
Yjet më flasim nga lartesia,
Ketu fillon e gjithë magjia.
Shpresa shndrit në sytë e mija.

E jashtë rri këtê natë me hënë,
me lot dhe ëndrra si në përrallë.
Kështu do rrija në përjetësi,
por dielli më thirri në udhën e tij .
Albina Ceka