E kaluara – Luzia Couto
E kaluara
Dje u ktheva në të kaluarën, rijetova kujtime që nuk do të doja t’i kujtoja.
Por, pasi gjithçka në këtë jetë ka një arsye ekzistence, unë u ktheva në të kaluarën time të trishtuar dhe nostalgjike.
Kishte orë ankthi dhe vetmie, pavarësisht se ishin në mesin e shumë njerëzve.
U strehova te vetja, kujtova të gjitha vuajtjet që kisha dashur të harroja për aq kohë.
Sytë më janë përlotur dhe gjoksi më ka mbytur, kisha vetëm një kërkesë: Arratisja nga ky vend i errët ku dhimbja ende të shqyen shpirtin.
U përpoqa të fsheh gjithë trishtimin që rrethonte qenien time, por njerëzit e vunë re dhe filloi një marrje në pyetje.
Çdo pëllëmbë e atij vendi ishte e mbushur me kujtime të dhimbshme të së kaluarës sime.
Zemra ime e tronditur dhe shpirti im i dëshpëruar thërrisnin për ndihmë, por ajo që sytë e mi panë ishin vetëm shenja dhimbjeje dhe ankthi.
Kërkova në kujtesën time për një kujtim të bukur, por gjithçka m’u kthye sikur të ishte realitet.
Unë mund të dëgjoja lotimet e mia dhe lutjet që kërkonin pak paqe dhe liri.
Edhe me sytë hapur, imazhet rrëshqisnin para meje si një film dhe veshët e mi dëgjonin thirrjet e mia.
Kishte orë torturash emocionale që duhet t’i harroj, në mënyrë që të vazhdoj të jetoj në këtë botë vuajtjesh.
Autori Luzia Couto
Ligji 9,610 / 98
12/7/2020
Ipanema Minas Gerais Brazil
Passado
Ontem voltei ao passado, revivi lembranças que não gostaria de relembrar.
Mas, como tudo nesta vida tem uma razão de ser, retornei ao meu passado triste e nostálgico.
Foram horas de angustia e solidão, mesmo estando em meio a muitas pessoas.
Refugiei em mim mesma, relembrei todo sofrimento que por tanto tempo quisera esquecer.
Meus olhos marejados e meu peito sufocado, tinha apenas um pedido: Fuja deste lugar sombrio onde a dor aínda dilacera sua alma.
Tentei disfarçar toda tristeza que envolvia meu ser, mas as pessoas perceberam e começou um interrogatório.
Cada centímetro daquele lugar era impregnado de recordações dolorosas do meu passado.
Meu coração acelerado e minha alma aflita pedia socorro, mas o que meus olhos viam era apenas sugestões de dor e angustia.
Vasculhei minha memória em busca de uma lembrança bonita, mas tudo voltou a minha mente como se fosse realidade.
Pude ouvir meus soluços e minhas preces pedindo por um pouco de paz e liberdade.
Mesmo com os olhos abertos as imagens deslizavam a minha frente como filme e meu ouvidos ouviam meus lamentos.
Foram horas de tortura emocional das quais preciso esquecer, para continuar a viver neste mundo de sofrimentos.
Autora Luzia Couto
Lei 9.610/98
07/12/2020
Ipanema Minas Gerais Brasil