Via e degëdisjes – Brahim Avdyli
Brahim AVDYLI:
VIJA E DEGËDISJES
1.
Më duket
se çdo ditë ma ndryshojnë
lëndinën time të mallit,
vi në ndonjë mbrëmje
me shiun
apo dëborën e çmedurisë
nëpër truallin e betonuar
plot me mendime të kallura
apo dhembje të shpirtit
dhe e gjëj një tjetër
nga pararendja e pikëtakimit.
2.
Askush
nuk është këndej pari
pos ndonjë copë të ëndërres
të vjerrur
nëpër drizat e kohës,
gjithmonë
ato janë të befta
dalin prej kupës
së mendimeve,
papritur
ia shkrepin më tutje
dënesjes së pafund-
vija e hollë është
e dridhen
regëtimat e shpirtit!…
3.
Më largë
sa e dyta ikje
përtej liqenit të lotëve
është ikja ime
nën urën e mllefit
kur të gjithë djajt
i kam lënë
të zhytur nëpër ujë!…
4.
Se si ndjehem
nuk u intereson specieve
që ndoshta
më afrohen
të vjedhin
suferinave të fatit
si të padukshme
e kullotin
kurreshtinë e tyre
nëpër etapa,
ato nuk ngjajnë
me ditën e merzitshme
që e bluaj kohën!
5.
Edhe ashtu
nuk kemi shumë punë
në këtë mal të dhembjes,
a e dini
rrugën nuk e kam
të humbur shpresash,
por degëdisem
në fluturimin e yjeve!…