Jeta shpenzon shpejt – Edith Elvira Colqui
JETA SHPENZON SHPEJT
Jeta përparon në qerren e saj të kohës së pashmangshme,
Vitet e vjeshtës vijnë dhe gjethet e tyre ndonjëherë na rëndojnë,
Dhe ne ndihemi si gurë të vetmuar
Qerpikët melankolikë me zërat e tyre të zjarrtë
atëherë pasqyrojmë:
Tani duhet të rregullojmë llogaritë me të afërmin dhe me Zotin.
Ne nuk e dimë ditën që do të largohemi nga kjo botë,
gjëja më e matur është të kesh këmbë plumbi
dhe ec me një gjurmë të bardhë dhe një zemër të zbardhur.
Ne duhet ta vendosim veten në paqe me të gjithë, të kërkojmë falje nëse kemi ofenduar dikë.
Vdekja është një zonjë tirane që vjen papritur,
le të jemi të ndjeshëm.
Ne duhet të vishemi me këpucë të mprehtësisë dhe jo të marrëzisë.
Le të pranojmë që jemi njerëz, se bëjmë gabime, që ndonjëherë i gjykojmë njerëzit pa arsye.
Le të jemi të përulur, le të lëmë punë të pafrytshme dhe të bëjmë vepra drite, të vërtete dhe drejtësie.
Le të ndajmë atë që kemi
kështu që kur engjëlli shfarosës të afrohet te dyert tona të largohemi në paqe dhe madje me një buzëqeshje në fytyrë.
Paqja e shpirtit është e paçmuar.
Autori: Edith Elvira Colqui Rojas-Peru-Të drejtat e rezervuara