Zemra e poetit – Landri Xhemalaj
Zemra e poetit
Zemra e poetit është si det i gjerë
Plot me dallgë,stuhi e furtunë
Aty brenda ka vend për të tërë
Ashtu si deti që s’mbushet me një lumë
Në ditët me diell është vaj e qetë
Yjet dhe hënën netëve pasqyron
Vjen dhe të jep një puthje të lehtë
Mëngjesit të bukur me puthje të zgjon
Po zemra e poetit është dhe si furtunë
Kur me sfurkun e djallit ti vjen e trazon
Ai i ngre lartë me dallgë e me shkumë
E pa mëshirë vjen e të shkatërron
Mos luaj me zemrën e poetit ,o djall
Ti që në zemrën e tij përditë lundron
Mos e trazo me sfurkun fjalë
Mos kujto se është naiv e s’kupton
Ti që maskën e ëngjëllit ke veshur
E me lajka përditë predikon e predikon
Mbas maskës shpirtdjalli zemrësveshur
Maska gjithë kohës s’të mbron
Ti që përgjon çdo dallgë të detit
E si hafije çdo shkronjë numëron
Nuk të mbron dot as anija e mbretit
Se dhe vetë anija nën dallgë përfundon
Ejjjj,ti servil i kohës maskareshë
Kockalëpirës me gjuhën e gjatë
Atë kockë të qelbur mos e hidh në det
Se deti se mban,,t’a kthen prapë në pjatë
Vlorë 17/01/2021