Do kujtoj – Kozma Ziou

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Do kujtoj

Kohen e vjeter, do kujtoj.
Kembe zbathur, kur vraponim.
Me thoni si mund t’a harroj….
Gjemba merrnim dhe prape gezonim.

Ato vite feminie i kujtoj me nostalgji
Si vraponim ne c’do vend me endje
Adoleshent apo dhe femi – – , them tani
S’njihnim frike mbase, a’ skishim mendje.

Arkiolog, gjeograf, nga c’do gje ekzemplare
Dhe thellesite e ngjireve i masnim me pashe
Nga natyra pervec gjumit, kurre s’jam ndare
Lumenjve, fushave, kodrave me kembe u rashe.

Ne ledhet e lumenjeve atehere a’ju kujtohet?
Mbi kokat tona zarigogat na qarkonin me cicerima
Moshatare te mi jo, si mund te harrohet
Dhe shigjetullat e perndjekura leshonin vershellima.

Sa prane natyres u lindem e u rritem ne fshat
Atehere per njeri tjetrin kishim respekt e dashuri
Tani pershendetemi nga kaq shume larg
Sa shume jemi ftohur njeriu, me njeri.

S’mund t’i harroj litroshet me qumesht ne stane
Cobanet zemer bardhe, na kthenin per” kafe,,
Atje mesuam dele e dhi, guna, shark e llabane
Bota ishte ndryshe, mbi toke e yje rronim ne.

KZ 28. 2.21