Në dhomën time banon vjeshta – Mehmet Breznica
Në dhomën time banon vjeshta
Gjer në kullën e vetmisë sime
Miku im
Rruga është e shkretë
Koha djeg fitilin e pritjes
E nata
Rrjedh gjak të zi nga goja
Në kornizën e sëmurë nga verdhësia
Zhvarroset kujtim i blertë
Trenat e kohës parakalojnë
Nëpër kokën time me ulërimë
Si bisha të plagosura
Që kanë humbur qetësinë
Barharrimi s’arriti t’më rrënoi
Malin e kujtimit
Edhe sonte ndjejë trokëllima hapash
Nëpër lëkurën e natës sime të pagjumë
E në dhomën time vjeshta banon
Mbytem në lumin tënd të trëndëfilt
E dashura ime
Gjerësa zbulon këmbët qiell i mashtrimit
Dhe nga hija jote më ndjek
Shi i akulltë dimëri
Si ti kaptoj muret e sëmundjes sime
Kur çdo ditë çdo natë
E ngjeshur në mantil mjeku
Rrëzon shkëmbenjë malli
Në detin e pikëllimit tim
E rreth meje e në mua
Shtreson myk i vjeshtës së vonë
E më dergj në shtratin e letargjisë
helm i gjarpërit të shtëpisë
Ç’ të bëjë tani me gjarpërin tënd në duar
Ta vras a ta mikloj për t’ më mos kafshuar
MEMET BREZNICA