Jeta fletë drunjësh vjeshte – Ali Halim Tahiri
Jeta fletë drunjësh vjeshte.
(Njerztë jetojnë mëkatar,në jetën e parë)
E si me i’a falë mëkatet.
Kur ajo e dashuronte.
Ky i përgjigjej me ironi.
A mos të shkaktoi dhimbje vdekja e shokut Tito.
Andaj më duket se erdhi koha mëkatarit.
Çë ti kandarizohen me dhimbje të mëdha mëkatet.
Princesha mbeti prap princeshë.
Edhe pas këtijë injorimi.
Nuk ishte dashuri,në ajër.
Por e ngrohtë si rreze dielli n’tokë.
Dikush ndërhyri.
Në mes qiellit dhe tokës.
Çë ta pamundësoj këtë dashuri Platonike.
Si mundë të ishte jetë.
Kur dytë i përcolli dhimbja,gjysmë shekullore.
Sa gjat jetoi kjo dhimbje.
Mëkatari duhet të vdes gjysmë shekulli përpara.
E princesha t’ketë jetë pa kufi.
Sepse ajo mbeti dashuri e virgjër në ajër.
Kjo mbeti teza,e shpirtë-bardhësisë Sokrateske.
Pezullohej thënja Moisiane.
Njeri njih vèten.
Tani ai që shkatërroj, këtë jetë.
Të trishtë, edhe ashtu të shkurtërt.
Duhet ti thërras pesëqindë e një anëtar për ta pirë kupen me helm.
Ndërsa princeshës duhet ti ngritet dollia me verë të bardhë.
Sepse ajo triumfoi,në fushëbetejë nderi.
Ndërsa mëkatari duhët të jetë i vetmuar,i nënçmuar e i gjunjëzuar.
Përjetësishtë në këtë dashuri me orgazmë vullkanike.
Ali HalimTahiri
Skifteraj.Viti
Shqipëri Veriore
22.02.2020