Atë natën e pa hënë .. – Marina Prenga
Atë natën e pa hënë ..
Atë natën e pa hënë ,
Isha unë edhe qielli ,
Isha unë dhe yjet.
Mungonte vetem
dielli .
Sytë e mi derdhnin
lotë,
Hëna nuk ishte aty ,
Yjet rrinin përmbi
kokë,
Derdhnin rreze plot
magji .
Lodronin në lotët e mi .
Me shikimin lart nga
qielli,
Prisja që të vinte dielli,
Prisje që të më vije Ti.
Të m‘i puthje sytë e mi .
Kurse ti i shtrenjti mik ,
Nuk e di pse nuk kishe
frike ,
Nuk e di ku ke
qëndruar ,
Vallë me yjet je
zemruar ?!
Ndoshta Ti je bërë
xheloz ,
Prania e yjeve të
marros,
Me veten time bëj
çudi,
Pse me yjet të mbash
mëri ?
A të të pres këtu ku
jam ,
Apo të vij sërish tek Ty ,
Se dritën për Ty që
Kam ,
Dua ta ruaj në sytë e
mi .
Kurrë nuk dua që t‘i
varros ,
Asnje puthje e
përqafim ,
Dhe po të thuash “mos
hajde “
Ti do mbetesh idhulli
im .
Edhe po të më thuash
“Ik“,
Unë kokën do ta mbaj
pas ,
Të dua , ta theme pa
frikë ,
Ti me vështron
buzagaz.
Kurdoherë ti je pranë
meje ,
Më ter lotët që kam
në sy ,
Le të mos dal dielli
kurrë,
Ti je e vetmja dashuri .
Marina Prenga