Kafshë e zezë ulurin – Mehmet Breznica
Kafshë e zezë ulurin
Kafshë e zezë ulurin unguron
Kobin ndjell thërret fatkeqësinë
Kafshë e keqe tërsëllin
Me kthetra mih muret dheun kapërdin
Siellet rreth vetës kurrizin kafshon
Mmbërthyer në lak dhëmbët vërshuar në gjak
Ghuhën nxjerr qafën shtrin
Sytë përgjak çatllais krekoset në lak
Dhëmbët larë në gjak trupin mbytur në gjak
Ulurin vetëtin sokëllin
Kryqëzuar në prag bishtin tjerr në bravë
Sokëllin vetëtin ulurin
Në dorë të zezë lidhur në hekur mbërthyer
Në zogj të vet ndërsyer
Verbërake në ag çmendurake në natë
Vërtitet përpëlitet zvarritet
Siellet në rreth rreth boshtit të vet
Shkumë të bardhë nga goja nxjerr
Leh në tokë leh në të zonë
Leh në qiell leh në diell
Mih arën nxjerr farën
Zogjt e vet ndër dhëmbë mbllaçit
I njeh s’i njeh i kapërdin
Kafshë e keqe e harruar kohe
Kafshë e tërbuar e qitur bote
Kobin ndjell vdekje të mbjell
Të çmendet stuhia të ngreh çadër shëmtia
Të pllakos çmendia të rrisë krah arratia
Në rrugën e luleve të mos mbijë pranverë
Prag i shtëpisë sime të mbyllet me therrë
Kafshë e zezë e harruar kohe
Kafshë e tërbuar e çitur bote
Krushku im i dasmës i thash djalit e vashës
E digjni e platitni kafshën e zezë
Në prag të mos çelë vezë
Nën akujt e dimrit të shkundë qafën bari
Kafazin e ndryshkur të thyej luani
Në vendin e vet të kthehet dheu
Të ngrehet ura deri te dielli
Të kthjellohet qielli të derdhë flokë ylberi
Nga lulja të fluturoi zog i pikëllimit
Vuajtja të ndryhet në guaskë harrimi
Të pllenohet ara e djerrashpresës
Të mos vdes kurrë
Sofra e bukës e kripës dhe e besës