Një bujkeshë dhe një çoban – Qatip Celaj
Një bujkeshë dhe një çoban
Te shtegu i ngushtë u panë
Bujkesha uli shaminë
Që të fshihte pakë bukurinë
Çobani si vetëtimë Menjëherë ja hodhi synë
Synë menjëherë ja hodhi
Dhe mendimet ja trazoi
Bujkesha iku me vrapë
Dhe te shoqet vate prapë
Vate po mëndja i shkoi,
Te çobani te përroi
Vate po mëndja i mbeti
Te çobani që e gjeti
Shkuan ca ditë dhe javë
Me çobanin prapë u panë
Këtë radhë e këtë herë
Muhabetin e kanë çelë
I pari u hodh çobani
Si i shkathët djalë mali
O moj çupë gjeraqinë
,Tregoma një herë synë
Të të shikoj bukurinë
Çfar kërkon o djalë mali
,Ikë se do marrë vesh babai
,Edhe fshati po na panë
Do ta thonë ndonjë fjalë
Iku çupa iku prapë
Por kokën e ktheu pasë
I qeshi syri dhe xhani
U gëzua dhe çobani
Dhe çobani e kuptojë,
Filloi çupa ta afrojë
Me kujdesë e me ngadalë
Ti marrim punët me radhë
Një ditë tjetërë behari
,Në stan na ishte çobani
Shkuanë punëtorët me radhë
Përshëndetën dhe çobanë
Andej nga fundi vardharit
Na vjen dhe malli çobanit
Filluan qëntë gamë e gamë
Del çobani mos e hajnë
Shpejt e shpejtë u foli qëne
Se mos e zinin për këmbe
Hajde shpejtë vemi te stani
Se mos të ha balo xhani
Çupa shpejtë e kuptoi,
Po spati mundësi të dredhojë
Çobani atë desh
I ra si peshku në rrjetë
Do bënte si donte vetë
Mori veshë fshati e fisi
Çobani e gudulisi,
Gjithë fshati e kuptuanë ,
Thashethemetë filluanë
I gjithë fshati kumboi
,Si bleta kur del nga zgjoi
Çobani i burrëruar
,Seç i mori punët shtruarë
E mori çupën prej dore
Siç mrrte dhëntë në thertore
Vanë te nëna e babai
,Seç u ligjërua plani
Fshati i gjithë u gëzua,
Çobani nga i miri sua,
Mori bujkeshën për grua