S`je varr harruar gjersa të t’vijë pranë – Perparim Dida
S`je varr harruar gjersa të t’vijë pranë.
O nënë !Shpesh,a ma dëgjon rënkimin ?
nënën e thirri kur kam dhimbje në shtat.
Të gjithë kur rënkojnë si “oh nënë”thirrin,
u plaka dhe unë nënê u bë kohë e gjatë.
Gjumi i natës mua shpesh nuk më merr,
shpesh them me vete,ah ta kisha nënën !
Ta vija kokën unë n’më të ngrohtin prehër,
mbi kokën e zbardhur t’ma vije pëllëmbën
Në prehërin e nënës ndjesia si një fëmijë,
që dhimbje nuk ka në shtat e ritet si lastar.
Ti ka kohë e ikur dhe unë një ditë do të vijë,
më do ende jeta,paskam ca borxhe pa larë.
Dhe ti o nëna ime nuk ike pa i larë borxhet,
u robëtove një jetë pêr copën e bukës thatë.
Nuk more gjë me vete,nëntë metro qefinet,
e një kalë dru për podilla nga ai lisi i thatë.
Nënë !Sot mbi varrin tënd e shkula një ferë,
ta dijnë dhe gjëmbaçët,do i shkul n’të rallë.
Sa jam gjallë o nënë,deri kur zoti t’më merr
ti nuk je varri i harruar gjersa të të vijë pranë.
P@Dida.1745.
No eres una tumba olvidada hasta que se te acerca.
Madre mía, ¿me oyes a menudo gemir?
llamé a mi madre cuando tenía dolor.
Todos cuando gimen como “oh mamá” gritan,
envejecí y mi madre se hizo larga.
El sueño nocturno muchas veces no me lleva,
A menudo me digo a mí mismo, ¡ah, tuve una madre!
Déjame poner mi cabeza en el regazo más cálido,
en la cabeza blanqueada para poner mi palma
En el regazo de la madre sintiéndose como un niño
que el dolor no tiene estatura y ritos como un brote.
Te has quedado sin tiempo y un día vendré,
Todavía amo la vida, tenía algunas deudas sin lavarme.
Y tú, madre mía, no te vayas sin pagar las deudas,
fuiste esclavizado toda la vida por un pedazo de pan seco.
No llevaste nada contigo, nueve mortajas de metro,
de un caballo de madera para las podillas de ese roble seco.
Madre, hoy te arranqué una espina a tu tumba,
para conocer y espinas, rara vez las arrancaré de raíz.
Que vivo estoy, madre, hasta que Dios me lleve
no eres la tumba olvidada hasta que se te acerca.
P@Dida.1745.