Dua te ulem pak qetesisht – Marjana Ninga
Dua te ulem pak qetesisht,
E te qendroj,prane tokes dua,
T’me fryje fllad dhe t’me prekin deget,.
Njezeri te them,kjo eshte jete pranevere,
Packa se dimri plot lageshti,
Momentet e tij , jemi duke perjetuar,
E enderrat te mos,reshtin dua,
Te ndihem ne vete plot freski,
Sikurse gjelberimit plot jete,hapesirash te blerta per te jetuar,
Te pyes veten,valle c’eshte jeta?!
Te krijosh nje jete,plot jete,
Pa u cenuar,e pagjykuar ,
Per te cilen u desh aq shume mund,
Saqe nje jete e tere, per te u shpenzua.!
Valle c’eshte jeta?!
Te ulesh,pertoke e kembekryq,te mendosh,
E degeve te mendafshta,
Nje fjonge te ju varesh,
Te kujtosh c’do vit qe ke lene pas,
Po dhe sa vite te bukur,valle do kaluar,?!
Si kjo jete s’ndien te ngopur
Njeriu pafund per te jetuar,
Kur pranevera,qendron,ulur dhe ne mes dimer,
E shpresa per jeten s’ka te mbaruar!
Pra, vertet shume ylbere pershkuan token,
Dhe pas lane stuhi ,te rrebeshta,
E me pas buzeqeshi nje diell,e tokes ndricoi,
E s’la grimc te saj pa dhene jete,e pagjalleruar,
E shpresa per jeten ,ecen e ecen
Si ylbere hark malesh,
Aq bukur lakuar.!
Nje jete e plotesuar,me plot shpresa!
Grupi im i dashur ju uroj pafund,
Nje jete,plot miresi ,e me plot shpresa per te jetuar