Stinët e shpirtit – Xheni Tafili

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Stinët e shpirtit

Pranverën sille me corapet e qëndisura.
Përqeshe hënën përmbi mal.
Përzgjedhi barcet më të stisura,
pas qelqeve shihemi… me sa mall.

Në stinën më lakuriqe të vitit,
me pjesëza metalike muzgun godit.
Mos ma zbeh zmaltin e shpirtit,
pas qelqit gudulisëm, pastaj thërrit.

Idhëtinë e kësaj mbrëmje,
mblidhe me ëmbëlsi zemra ime.
Të vetmet ndyshesa të pandryshueshme,
në udhën e jetës ritrazojnë kujtime.

Shënimet e panjohura mbi letra,
shkruaj të rregullta në morfologji,
pastaj lëri tek këpucët e vjetra,
bardhësinë e humbur ta gjejnë përsëri.

Një pozë vetëtimash në diell,
me hiçin gri të universit trazo,
ndërmjet yjesh, trendafilat mbështjell,
stinët më kapriçoze të shpirtit… dashuro!