Ura e Kularit – Petro L. Sotta
URA E KULARIT
Peshën e viteve, ka mbajtur mbi supe,
Dhe peshën e dhimbjes të fshatit Kular,
Qerre të ngarkuara e traktora me plugje,
Zhurmën e zixhirëve, kur shkonin zvarrë,
Një fshat i vogël, nga të tjerët i ndarë,
Buzë pyllit me pisha e Shkumbinin pranë,
Kur kënetën e Tërbufit, filluan për ta tharë,
U bë kanal i madh e fshati u la mënjanë.
Shumë vjetë kaluan, një urë pa u bërë,
Dhe në dimër fshati, qëndronte i bllokuar,
Se kanali gjarpëronte, si një lumë i gjërë,
Dhe vetëm një varkë, ishte për të kaluar.
Në një anë kanali dhe lumi për matanë,
Në perëndim, një pyll i gjërë dhe i gjatë,
Si në Amazon, ky vënd i bukur më ngjan,
E rruga me pluhur, gjarpëronte në fshat.
Kalonte ajo rrugë, në çdo portë e shtëpi,
Por në dimër, ishte vështirë për t’u kaluar,
Ishte gjithë baltë, kalonin qerre e bagëti,
Fshatarët të qetë, kështu qenë mësuar.
Kur e bë kjo urë, si të ishte kryevepër,
Sikur dolën në dritë, nga një errësirë,
Se qe e domosdoshme një urë patjetër,
S’prisnin më varkaxhiun, por ishin të lirë.
S’qe ” Urë e psherëtimave ” si në roman,
As si ” Ura me tre harqe,” e Kadaresë,
Qe një urë e thjesht, që të nxirrte matanë,
Por as si ajo e këngës, tek” Ura e qabesë”.
Ura pa gjithçka e shpërnguljen në masë,
Kur qerret kalonin dhe tërhiqeshin zvarrë,
Fshatarët më fëmijët që i ndiqnin nga pas,
Me kokën të përkulur, e gratë duke qarë.
Ikën që të gjithë dhe shtëpitë aty i lanë,
Por mbeten kujtimet, për t’mos u harruar
Se atë vit që ikën, më shumë shira ranë,
Dhe Shkumbini dilte, nga shtrati i tërbuar
Nuk u kthyen më, lanë fshatin të shkretë,
Plaçkat që kishin, nëpër qerre i ngarkuan,
Ndërsa tokat djerra, mbetën për disa vjet,
Derisa një ditë, me Shkumbinin u pajtuan.
E ura do të mbetet, si diçka e paharruar,
Një dëshirë e vjetër, ëndërr e fshatarit,
Ndërsa tani, si pikë takimi, për t’u takuar,
-Më prit edhe mua, tek ura e KULARIT. !
Petro Sota 8 korrik 2022