Iku koha – Vlora Rexhaj

Dhuroni donacionin tuaj per mirembajtjen e portalit dhe per promovimin e poetit tuaj të preferuar.

Iku koha
Koha iku me një copëz qielli në krah.
U nis stinëve të verdha
Kokë ulur nën dhëmbë kafshonte ofshamat nxjerr nga palca e lugjeve të mallit!
Horizontëve t’diellit ecte pa ndal këmbëzbathur maste hapat e dritës e të makthit!
Nën muzg me shpirt kapitur kërkonte dritëzën e faniturë të diellit ,por shpirti i venitur kish pëlcit e kuptoi që ishte ëndërruar n’ishullin utopik!