Koha! – Bedri Hoxha
Koha!
koha nuk vyshket!
As rrudhet:
ajo te vyshk, nga dielli i merzise,
te rrudh nga te ftohti i vetmise!
koha nuk vret!
po vritesh ti dhe une nga e perditshmja tinzare!
koha ste largon!
Ti dhe une marim rruget pa dalje,
shtigjet e shtegtareve prishem i ndertuam per vete!!
koha rri e qete ,pa turbullira, pa temperamente!
Ti dhe une e turbullojme me pakenaqesit e tepruara, temperamentet i nxejme kaluar laves!
Ne duam te mplakim kohen ,
por jo , e mplakem veten duke kerkuar shijen tjeter !
ne u rrudhem duke pire uje shiu te kripur nga vetvetja, jo koha!
U dogjem ne nxehtesi te pakenaqesise
lakmuese ,
mashtruam veten me nje reck
ku u gris rrugeve, tani mbetem pa varr, pa vaje, pa kohe, pa tradite,
por si larvat poshte gjetheve te vdesim,
ne pyjett e pashkelura,
kohes si dham mendje po na dha,
ne e braktisem bodrumeve te ereta ,me pretendimet grindacake,
menduar fantazisht,
parajsa eshte krevat i shtruar ,
pasi dehja e dashurise te na jap foce,
do lahemi ne ujin e beguar para!
do jetojme ne pavdekesi!!!
Jooooooo parajsa s’eshte dashuri me afsh prej verteti,
nuk gjendet ne kete rruge pa dalje ,
as ne podrume te erreta!!
Kohes ja ndruam fytyren nga fytyre parajse ne fytyre djalli,
por ajo nuk te vret ne vrasim !
Koha ste braktis!
Ne braktisim sarken qe na lndi !
A kthehet koha pas?
Joooo !
Koha ndalon , nese ne i themi vetes ndal:
ktheu te m’bulohesh me carcafin e gjakosur
aty ku kerthiza tu pre
aty kthehet koha pas ,rri e bukur,
e pa fyshkur, me bese ,tradit e fe!!!
Bedri Hoxha