Ndrrojnë stinet… – Musa Dushica
Ndrrojnë stinet…
Më lindi stina e verës,
Në ditën e saj të fundit,
Isha zogu i lehtë i erës…
Bilbili zë ëmbël i Dokës së Katundit
Më la në derë të vjeshtës,
I tha, lamtumirë,se do iki unë !
Isha si në tehun e heshtës,
Nuk po merrja vesh, asgjë, nga këto punë !
Vjeshta, shtriu dorën prej ari,
Më mori në prehërin e ngrohtë…
Më veshi e më ndërroi së pari,
Kurorë të artë më vuri mbi kokë !
Dimërit, sa larg i ndjehej zëri,
Lante, shpërlante, bobo seç më ngriu…
Si bora vet, të bardhë, më bëri
Dhe faqet e kuqe m’i bëri veriu !
Pranvera laroshe trokiti në derë,
Dhe dallëndyshet valltare, i solli
Puhiza e lehtë i printe, si përherë…
Lulet më të bukura, për mua i mbolli
Vera përsëri, më bëri këmbë e dorë,
Dhe hapin e vogël e mësova unë,
Nuk më zë më dot, dimri me dëborë
Ikin e vijne stinët, bota rrotull sillet, ato kanë këtë pune !