Lot për lotin – Bajrush Zeka
Sugjeruar nga Xheva Salihaj
Autor Bajrush Zeka
LOT PËR LOTIN
E lutej, e lutej loti i njelmosur,
se më nuk mund të duronte,
ishte lodhur
e donte të pikonte,
një oqean dhembjeje,
kurrizin ia rëndonte.
E digjej, e digjej loti valë,
shumë dhembje, shumë mall,
mall e mall si të ishte një llavë.
E lutej, e lutej loti me gjithë fuqinë,
të lirohej, të pikonte, të kishte lirinë.
lutej e ra mbi qerpik;
ugareve të faqes rrodhi sikur përrua,
më shumë sesa pikoi, në tokë u rrëzua.
Rrudhave rrëshqiti ngadalë-ngadalë,
rrëshqiti, rrëshqit e prapë u bë valë,
si pikat e shiut që rrjedhë i bën çatia,
me vete mori dhe dhembjet e mia.
Si një gacë prushi anembanë më djeg,
po del nga shpirti, në zemër ka një shteg.
mbushur me ujë shpirti binte në tokë,
qulli dheun dhe bëri një gropë.
Dhe toka e ndjeu si gjëmoi,
u ul me të e me të rënkoi.
Në gjunjë pranë tyre u ula dhe unë,
përsëri të qante me sy e pashë,
si mejtit me dorë fytyrës i rashë.
Një grusht dhé përmbi i hodha i pari.
“Prehu i qetë, – e urova me lot, –
tërë jetë ke qarë për mua,
për ty, unë po qaj sot.”
Bajrush Zeka