Baresha – Delo Isufi
Baresha
Ecja malit kot më kot,
Nga mërzitja, nga nxitimi,
U bë vapë e u bë ngrohtë,
Humba udhën nga hutimi.
U shfaqën gardhet e stanit,
Qentë lehën në zinxhirë,
Doli bija e çobanit,
Ujë kërkova për të pirë.
Më mori, më futi brenda,
Nxorri një kusi me dhallë,
Mbuluar me fier tenda,
Gush’ e saj bor’ e bardhë.
Vështrimet u gërshetuan,
Nga dora i ra sapllaku,(1)
Mos, të lutem, tha hutuar,
Por vështrimin nuk e flaku.
Mos e mos, vetëm mos,
Unë heshta, vetëm heshta,
Të të bëj përshesh me kos,
A me qumësht, tha baresha.
Apo do kulaç me gjalpë,
A byrek me lakra mali,
Të të mbush një kupë mjaltë,
A një çetur me urlë stani ?(2)(3)
Mos e mos, tha përsëri,
Se vjen nëna nga mulliri,
Dhe babai mund të vijë,
Ik se po ikën dielli.
Filloi një fllad i lehtë,
U dëgjuan ca kumborë,
Ik më tha , ik shpejt,
Ik të lutem, u bë vonë.
I hodha dorën në qafë,
Ajo heshti, vetëm heshti,
Buk’ e dhallë më vu në trastë,
Dhe një palë çorape leshi.
Ika, më ndoqi nga pas,
Këmbët e saj aq të lehta,
Një puthje unë i dhashë,
Faqeprush u bë baresha.
Ajo ish si lule mali,
Vinte era trëndelinë,
Ushqyer me ajkë stani,
Ishte rritur në lëndinë.
Syt’e bukur gjithë dritë,
Në mëndjen time mbetën,
Ishin mbledhur perënditë,
Kur e ngjizën çobaneshën.
Mos e mos mbeti në mendje,
Zeri i ëmbël si cicërimë,
Nën hijen e asaj tende,
Unë takova dashurinë.
I premtova do vij prapë,
Kur të jem me pushime,
Por një vit ishte larg,
Ish një vit plot studime.
Mora rrugën për në fshat,
Edhe brodha nëpër male,
I kisha sjell për dhuratê,
Çantê e njê palë sandale.
Kërkova faqes së malit,
Nëpër gurë e nëpër shkrepa
Gjeta gjurmët e stanit,
Çobaneshën nuk e gjeta.
Nuk lashë vend pa e kërkuar,
Stan më stan e fshat më fshat,
Ndoshta ajo ish martuar,
Ndoshta kish mërguar larg.
Dhe çdo ditë nëpêr fletore,
Qëndisja fytyrën e saj,
Çobaneshën ëngjëllore,
Nuk do vdes pa e parë.
Vitet ikën dhe ajo mbeti,
Nëpër vargje, nëpër rreshta,
Dhe një palë çorape leshi,
Kam kujtim nga baresha.
Delo Isufi, botuar në librin e gjashtë me poezi “Tavolina e Rezervuar”
(1)Sapllak – Enë prej teneqeje, alumini, zinku etj., me vegjë, që përdoret për të pirë a për të marrë ujë a lëngje të tjera , dhallë, qumësht. (fjalë shqipe)
(2)Çetur -Enë e drunjtë në trajtën e një kupe me bisht, në të cilën mbajnë bulmet ose ndonjë ushqim tjetër; kupë e drunjtë. (fjalë shqipe)
(3)Urlë- Qumësht i zier me kripë që mbahet gjatë në napë ose në kacek, të cilit i hedhim herë pas here qumësht. (fjalë shqipe)