Koha s’na pret! – Gëzim Ajgeraj
KOHA S’NA PRET!
Dikush mendon se do jetoj njëmijë vjetë
Nuk gjeti kohë asnjëherë në tri dekada
Harron i gjori se e kemi vetëm një jetë
Ti qajmë hallet e ti ndërrojmë nja dy llafe të përmallta
Shkojnë e vijnë motet si uji nën lum
Dhe mosha ikën e plakemi çdo herë
Harrojnë miqtë gjithnjë e më shumë
Se s`do të takoheshim në ndonjë botë tjetër asnjëherë
Dhe ikin miqtë e treten diku në heshtje
Dhe neve përsëri na marrin udhët e mërgimit
Dhe shpresën e lëvjerrim diku përplotë me kureshtje
Për ndoshta hera tjera kur të digjen përmallimit
Dhe thinjat e moshës bien një nga një
E neve mbytemi udhëve të përmallimit
Dhe miqtë, dhe ata ikin pa bë zë
Nga kjo botë, shpeshë dhe pa lamtumirën e harrimit
Dhe prap dikush mendon se ka jetë njëmijëvjetë
E për mikun e ka lënë në një shekull tjetër
Thinjat kan zbritur dhe koha sna pret
Takoje, qmallu dhe njëherë, me mikun e vjetër