Gjeth i shkëputun – Lumni Nimani
Gjeth i shkëputun
Kur agu del n’atë venin tem
E len ai diell e perëndon
Dita zbardhë e nata vjen
Malli n’shpirt sa më rëndon.
Lulja çelë kur bora shkrinë
N’atë stinë t’gëzueme në pranverë
Zogu n’gem me cicërimë
I mbush zemrat shend e verë.
Vjen pastaj muej i qershisë
Që t’mbush zemrën plot gëzim
Mal e fushë me blerin qendis
Unë s’i i shoh – se jam n’mërgim…
Nis e vjen ajo stinë e nxehtë
Zgjatet dita dhe bëhet vapë
Një dallëndyshe me krah të lehtë
Më shikon si t’gjorë e t’ngratë.
Sikur sheh ajo e n’shpirt e ndjen
Gjthë këtë mall që m’ka kaplue
Për Shqypninë atë Atdheun tem
N’dhena t’hueja syshë verbue.
Pas çdo vere niset vjeshta
Dal ngadal vjen tue hedh shtat
I jep ngjyrë fushës qeshet bjeshka
Oh më mbytë malli për timin fshat!
Sikur gjethi i verdhë e i shkëputun
Që e hudhë era n’vjeshtë pa mëshirë
Njashtu larg venit tem jam i humbun
Po n’zemër kam veç një dëshirë …
S’vonon shumë ajo stinë e bardhë
zbret prej mali me shumë stuhi
N’votrën teme po due me ardhë
Se për ta ndjej shumë dashuni.
Të katër stinët që i ka moti
Jan ma t’kandshme në Arbëri
Atë ven t’dashtun e bekoftë Zoti
Aty m’mbushet zemra plot lumturi.
Lumni Nimani
25. 10. 2020
Straubing