Shkëndija dashurie – Luzia Couto
Shkëndija dashurie
Kur të takova për herë të parë mendova se ishe një miqësi e bukur dhe e qëndrueshme, kishe të drejtë, je një mik i mrekullueshëm.
Por me kalimin e kohës kjo miqësi u kthye në diçka më intime.
Intimiteti dhe komplikimi ynë më çuan në dashuri, e di që kjo ndjenjë është vetëm e imja, në çdo moment duhet ta vras brenda meje.
Të të kem me vete çdo mëngjes, madje edhe të largët, të bëj dashuri me ty duke e ditur se mund të të humbas, më bën të dëshpërohem.
Folëm për xhelozinë pardje, më tha që jam xheloz për ty, e vërtetë, ndjej pak, sepse të dua.
Dhe ai gjithashtu më tha se ndihet xheloz vetëm kur humbet gruan e tij me një tjetër,
Pastaj shoh se sa xhelozi e panevojshme.
Nëse po humbet, është sepse diçka u thye dhe gjithçka që thyhet e hedh tutje.
E di qe shrapneli yt qendroi tek une kur kjo ndjenje te thyhet, por une nuk do qaj, thjesht do harroj qe nje dite te kam dashur.
Do ta mbyll zemrën përsëri, vetëm këtë herë asnjë mik nuk do ta zbulojë më sekretin.
Do ta harroj drynin e kyçur dhe do ta hedh çelësin.
Do të jetoj mbi kujtimet dhe mallin e shijshëm që do të kem për ty.
Shrapneli u ngul në mua, gjithmonë do të kem grimca të impregnuara nga ju në mua për të mos më lënë të dua më kështu.
Autore Poetisa Luzia Couto
Vepro 9.610/98
03/03/2021
Ipanema Minas Gerais Brazil.
Fagulhas de amor
Quando lhe conheci pensei ser uma amizade linda e duradoura, estava certa, você é um amigo maravilhoso.
Mas, ao passar do tempo essa amizade se transformou em algo mais íntimo.
Nossa intimidade e cumplicidade me levou ao amor, sei que este sentimento é apenas meu, a qualquer momento terei que mata-lo dentro de mim.
Ter você comigo a cada manhã, mesmo distante, fazer amor contigo sabendo que posso perde-lo, me deixa desesperada.
Falamos sobre ciúmes outro dia, me disse que sou ciumenta de ti, verdade, sinto um pouco, pois o amo.
E me disse também que só sente ciúmes quando está perdendo a mulher pra outro,
Aí já vejo como ciúmes desnecessário.
Se está perdendo é porque algo quebrou e tudo que se quebra joga-se fora.
Sei que estilhaços de você ficaram em mim quando este sentimento se quebrar, mas, não vou chorar, vou apenas esquecer que um dia eu te amei.
Vou trancar meu coração novamente, só que desta vez nenhum amigo vai descobrir mais o segredo.
Vou esquecer o cadeado trancado e jogar a chave fora.
Viverei das lembranças e da Saudade gostosa que terei de ti.
Os estilhaços ficaram cravados em mim, terei sempre partículas impregnadas de ti em mim para não me deixar nunca mais amar assim.
Autora Poetisa Luzia Couto
Lei 9.610/98
03/03/2021
Ipanema Minas Gerais Brasil.