Po mendoja për rrapin e vjetër – Ilmi Cani
Po mendoja për rrapin e vjetër. Mbi treqind vjetë; në këmbë qëndron
Mbi treqind lëkurë ndërruar.
Zemërngrënë e djegur;
Qindra vjet pa u hepuar.
Po mendoja që rrapi djimbjesh,
S’ është i ngratë.
Ndërron lëkurët e rri më këmbë;
Jetëgjatë.
Është e thënë se
Rron rrapi si asgjë tjetër.
Nleron e çel;
Mbi trung të vjetër.
Muk çel .
Edhe kur ia djegin zemrën.
Rikthehet në jetë.
Ashtu nën hije të tij;
Do rrijmë
Për mja treqimd vjetë.
Pas nesh e kush të vijë;
Pas vapës të ndiejë;
Rikthim në jetë.
@@@@
Ai nuk ka fruta, as polen.
Plaket e nuk vdes.
Lumëkush;
Poshtë i vjen.
Poshtë tij;
Ringjallje ndien.
Është rrap, rrapi.
Që nuk polenizon
Nabaxhan; – rrapi.
Rritet, hijezon.
Hijezon.
Rrrapi;
Babaxhani që sofër nuk shtron.
Të pret e të strehon
Të vë në gjumë e të zgjon.
Poshtë rrapit; thith pak ozon.
Pakëz ozon që vetëm ai ta jep.
Ai ta dhuron.
Është rrap, rrapi.
Jetën nuk ta shton por ta zbukuron.
Rrimi posjtë rrapit; të thithni pak ozon!
Zemërdjegurit teje; që për ty bleron.
Ilmi Cani ; sonte në 23: 36.
Një nstë të qetë miqësia!