Viti i katërqinde – Ilmi Cani
VITI I KATËRQINDE.
Kriza e mbretërisë; kish arritur në atë shkallë, sa një okë misër; kushtonte katërqind lekë, me të Zogut.
Bëheshin bashkë dibranët; Reç e Dardhë. Merrnin hajvanët e tyre; e nfonjë me qira. Niseshin rrugës së Pszarit që i binte nga Maqellara; për në Shehër, Ohër e Strugë. Duheshin ditë të tëra; madje- javë; për të marrë atë shinik misër. Miqtë e gjyshërve në Lumë; shkonin e blenin bereqey në Prizren. Në Prizren, kish grurë me kavaleta në natyrë.
E bënë, sërish një ksrvan. Arritën; të tretën ditë në Prizren.
Përveç se u siguruan; ushqim e fjetje; ushqim për hajvanët, i mbushën me grurë.
Dan Hysenaj; më tregonte për bujarinë e Prizrenit , Istogut e Fushë Kosovës.
Dani; vjehrri i motrës time që ml merrte provim në histori.
Pak ditë para vdekjes; i la librat.
Danin; kishe qejf ta dëgjoje; edhe kur tregonte, edhe kur lutej.
Lutej në shqip. Një mysliman që lutet shqip.
Kjo histori, më çoi te i miri, i sinqerti e burri më i drejtë që kam njohur; Dan.
I themi ne dibranët; pa të rënë piri, nuk bëhesh mik.
Piri i zjarrit, piri i muhabetit e shpirtit.
Shpesh këtë pirin, e kam quajtur shpirt. Piri i zjarrit; është i atyre që dijnë ta ndezin e ta mbajnë ndezur.
Piri i niqësisë; ëshë është vetë lidhna e perëndishme me shpirtërat gjetur.
Aty ju ka rrjedhur do pikojë. Pikon e rrjedh përsëri.
Se ështl vetë shtegu i lidhjes sl gjërave ;
Se janë vetë lidhjet që prodhojnë dashuri.
Se janë vetë lidhjet që kulmojnë në miqësi;
Kultivojnë
Mirësi e dashuri.
Pa të rënë piri; nuk bëhesh mik.
Jo si në atë thlnien tjetër:
U rrokullis tenxherja; gjeti kapakun
Pirliun; kije inat!
Jepi hakun!