Po iki… – Donika Stasa
PO IKI…
Po iki…
po për ku
as vetë nuk e di ,
ndiej se mushkëritë
pa oksigjen janë lodhur ,
se ajri
është kaq i ndotur ,
nga vese të pështira …
e orekse të panginjur
der në makutëri .
Kërkoj pyllin e gjelbër ,
ku këmbëzbathur
vrapoi ,
u gjakos ,
e sërish u ngrit fëmijëria ,
kërkoj lëndinat e pamata ,
nga ku lëshoja
balonat plot ngjyra ,
qiellit të kaltër
të ëndrrave të mia .
Vrapoj si e krisur
si dikur kur isha fëmijë ,
veç kaq ndryshe
nga ajo moshë e artë ;
dikur
vrapoja drejt vetes ,
në kërkim
të portës së shpirtit ,
ku flinin dëshirat
e të trëndafilta …
çelnin si gonxhe
në ëndrrat foshnjarake .
Tani…
dhe botës dua ti largohem ,
botës që pazaresh…
egosh…
fëlliqësish..
ditët mi nxiron ,
se kjo rrëmujë
mendjesh djallëzore ,
mendjesh të çartura ,
qenien…
der në palcë ma drithëron .
Do iki…
në kërkim
të kohës së çmuar ,
që humbi
në mjegullat e bardha .
Donika Stasa