Më donin më shumë të vdekur – Petro L. Sotta
MË DONIN MË SHUMË TË VDEKUR
(një ngjarje që s’ka ndodhur)
Udhëtoja njëherë me tren, kur isha i ri,
Përballë, ulur rrinte, një bukuroshe, perri,
Dhe vështrimet e mija, tek ajo i shpërndaj,
Tek po nxirte një libër, nga çanta e saj…
S’e prisja, por u drodh zemra në kraharor,
Kur librin tim të parë, ja pashë asaj në dorë,
Eh, e shkreta zemër, më gufoi sa një mal,
Nga gëzimi i madh, sikur isha bërë me djal…
E pyeta bukuroshen, për librin me poezi,
Ndoshta një mendim, për vargjet e mija,
Ky libër më tha; – nuk është ndonjë çudi,
-Por, kur i lexoj vargjet, qaj nga dashurija…
Nuk e dinte ajo, se librin tim në dorë mbante,
E lexonte ne qetësi dhe në heshte po qante,
E pyeta i çuditur, se çfar vallë e kish prekur,
Më vjen keq më tha; – që ky paska vdekur…
S’po arrija që ti thoshja, se unë ishja i gjallë,
Me cilin më ngatërronte, kjo bukuroshe vallë…
E kjo çudi, s’më kish ndodhur, kurrë më parë,
Se të gjallë per mua, askush s’kishte qarë…
S’po e di vërtetë, por po ndihesha me faj,
Kur po i shihja pika loti, në sytë e bukur të saj,
Në ato sy të bukur, si një hirushë e fjetur,
Të gjallë, s’më kane dashur, më donin të vdekur
Se kur ishja i ri, fjalë të mira, pak me thanë,
Por kjo bukuroshe, se kam vdekur, me qanë,
Pak i trishtuar, dhe më shumë kisha mbetur,
Nuk e paskam ditur, që më donin të vdekur.
Petro Sota 11 korrik 2022