Etje qe me mbyste – Ylli Pollogati
ETJE QÊ MÊ MBYSTE
Natês,
Kur gjumi tê kishte kapitur
Dhe shpirtit êndrat lodronin,
Vêrtitesha bahçes tênde me portokalle.
Njê etje mê mbyste!
İshte etja e puthjes tênde,
E kalonte shkrumbin e tokês
Si shpirt i djegur,
İ mjerë rrija dritês sê hênês…
Jetoja me pêrkundjet
e tua, nê êndêr,
Mê pyesje,”Sa mê do?”
E Ti, se di,
Se brênda shpirtit ishe rritur e bêrê pemê
Dhe e qeshura fshihte njê lotê…
Njê degê portokalle klithi,
Kur zgjodha mê tê freskêtên.
Mbrêmja dhe nata shkrihej…
Bryma e agut mê sillte siluetên tênde, tê bardh
Hêna nê ikje mê dukesh e trêmbur,
Nga tê qeshurat e xhindêve,
Qê tirrnin e ç’tirrnin fatin tonë.
Me ty ishte ndryshe!
S’ishe si ato,
Qê tê dalin pêrpara pêr pak ledhatime
Dhe frymên e mbajnê kabareve.
Dhimbsurinë shita pêr pak ajêr tê pastêr,
pêr pak dashuri tê vêrtet,
Dimêr,
Se kuptova ku ndodhesha,
Kur dielli mê ngrinte e i ftohti mê ngrohte!
Y.P /JANAR – 2020 –
———–//////////———