Pika e dobët (Tregim satirik) – Dhimitër Shkurti
Ishim shtruar ne tryezë me një mikun tim.Kishte ardhur të më uronte për lindjen e mbesës.
-T’ju rroje. Ia arrite edhe kësaj dite të lumtur. Çfarë do më shumë? Apo të ka mbetur ndonjë merak tjeter?
-Po- i thashë pa u menduar,- kilet.
Të gjithë më panë të habitur.Ku ta kuptonin ata meraku tim. Do të vdes e s’do më dalë xhani që nuk hodha sipër ca kile më shumë, e të bëhesha buçko si shoku im i fëmijërisë.
…Lagjja jonë më pëlqente.Megjithëse prindërit tanë ishin të ardhur, u miqësuan shpejt me njeri- tjetrin . Edhe ne fëmijët.
Unë kam qënë fëmijë normal. Për sytë tanë, jo për shijen e Buqes, komshijes tonë. Djali i saj ishte shoku im I ngushtë. Djalë i mirë por pak bullafiq.Faqepetull, barkalec e rondokop. Keto arritje i reklamonte Buqja kur takohej me nënën;
-Nuk e ngop dot djalin me bukë. Marshallah.
Buqja ishte mjelëse tek lopet e racës në fermë. Ishte bullafiqe por e shkathët, për kilet që mbartte.Mburrej se realizonte dhe tejkalonte planin e qumështit dhe mishit.Vinte të pinte kafe me nënën dhe fillonte;
-Të urtë e ke djalin moj motër, por të dobët.
-Të kenë jetën o Buqe. Fëmijët i kemi të mire,- i jepte seriozitet muhabetit nëna ime.Po ku kishte frena mjelësja jonë.
-Të mirë, të mire por unë i dua t’i shoh buçko.Jam meraklie pas shëndetit.Ç’han goja tregon boja.
Mundohej nëna të ndëronte temën e bisedës, por më kot.Avazin Buqja. E ndërsa ato bisedonin, ne fëmijët, loznim në oborr.Hynim tek shtëpitë e njeri-tjetrit.
Kur qëllonte të shkoja tek shtepia e Buqes ajo me qerraste me ëmbelsira.
-E kam gatuar vetë,- mburrej ajo.-E kam mbytur në gjalp.Haje të gjithë.Gjak e dhjamë!
Këtë urim mbase e kish shpikur Buqja.Nuk e kam dëgjuar tjetërkund. Më vonë edhe i biri uronte kështu.
Kalonin vitet.Shokut tim vazhdonte t’i skuqte faqja, ndërsa te mijat, gropë.Përpiqej nëna ime të gatuante më shumë që ta merrnim veten, por më kot.Unë ngopesha, dhe nuk shkonte ushqimi poshtë, as me plumba.Ahere nëna fillonte moralin;
-Dukesh sikur nuk të ushqej fare. Hape gojën! Shiko shokun tënd.Dyfishi yt është. Dhe vjen e jëma e më dërdëllit këtu.
Babai me bëhej krahë.Lëre moj grua, i thoshte.Nuk e tregojnë kilet shëndetin.E mos dëgjo Buqen. Do t’ia përplas ndonjë ditë.
Tashmë mjelësja jonë ishte bërë brigadiere e si rrjedhim e kishte shtuar dozën e propagandës. Për pasojë me të, u bashkuan edhe 2-3 familje të tjera.Pra lagjja jonë u nda ne dysh;Paria, mbahej Buqja me sektorin e dhjamosjes, dhe ne të tjerët, të dobëtit.Mua kjo xanxë nuk m’u hoq kurrë.
U rritëm e u burrëruam. Nënën e humba shpejt. Iku nga kjo botë duke marrë me vete merakun e shëndoshjes.Unë u martova dhe u trashëgova. E zakoni e donte që gjitonët të vinin për urim. E para erdhi.. Buqja.
-Sa kile lindi djali moj nuse,- u fut ne sektorin e saj brigadierja.
-4 kile e gjysëm,- tha pa të keq ime shoqe.
-Marshallah dashi i nënës. I paska ngjare të jëmës shyqyr.
Ashtu shpresoja edhe unë , por më kot.Djali i hodhi kilet shpejt e vraponte nga mëngjesi në darkë me fëmijët e tjerë.Më kot e ndiqte pas ime shoqe me pjatë në dorë.Edhe djali mbi dardhë do të binte, e nuk do t’i skuqte faqja as si molla e as si pjeshka e fermës.
U ndërrua sistemi e unë u gjenda në Greqi.Fati e solli të punoja në një dyqan sufllaqesh. ‘’Bingo’’, thirra.Ja edhe kilet, mendova. Shihja mishin tek piqej duke u rrotulluar e me vinte të rrufisja gjithë yndyrën që binte poshtë.Haja të dy sufllaqet që kisha racion cdo ditë, bile me mish derri.Por kilet nuk erdhën kurrë.Nuk saldohet në kompesato!
Kënaqesha tek shihja të tjerët, të mernin kile. Një dite shkoj për vizitë tek gjitoni im grek.Shkëmbenim vizita tek njeri- tjetri.I çova nje shishe raki Përmeti.Ai mbushi gotat dhe duke me uruar e ktheu me fund.
-Gezuar- tha,- më kënaqe me këtë rakinë.
-Gjak e dhjam…më shpëtoi mua në shqip.
-Po na e përkthe, o komshi, urimin.
Si t’ia përktheja unë këtë shprehje grekut…Ah moj Buqe që s’mu ndave asnjëherë.
Doli e bija të na qeraste.Një vajzë simpatike rreth të 25-ave.Sa e pashë iu drejtova sikur të kisha zbuluar ndonje planet të ri;
-Qënke shëndoshur, Ana!
Ime shoqe më shkeli këmbën, madje në kallo. Mezi durova. Vajza u prish në fytyrë, la tabakanë dhe u largua e nervozuar. S’po kuptoja asgjë.
Kur dolëm jashtë, gruaja mu derdh me një lumë vërejtjesh;
-Po mire more derëzi, i thuhet vajzës, je shëndoshur!
-Po unë të vërtetën, i thashë. Pse çfarë ka?
-Këtu e kanë për ofendim t’ua përmëndësh. Nuk e ke marrë vesh ti?
-S’po kuptoja asgjë. Kaq mbrapa janë këta grekët? Ne vdisnim për ca kile ndërsa këtu i hedhin poshtë e ofendohen.
Behari më solli një ftesë nga larg.Një shoku im i fëmijërise martohej.Më kishte marrë malli për lagjen time te vjetër.
Në tavolinë na kishin caktuar me familjen e Buqes.U takuam me mall.U perqafuam edhe me të tjerë nga lagjja.Por tek vështroja gjitonët e mij te vjetër më bëri përshtypje diçka.Të gjithë ishin shëndoshur.Burrat kishin vënë bark, ndërsa gratë, rrumbullakosur.Ç’bëhet, mendova.Tani që ika unë erdhi shëndeti ne lagje?
Nuk duhet të kisha ikur.Vetëm unë dhe djali I Buqes që jetonte në Itali ishim me barkun dërrasë.I shihja të zhytur mbi pjatën e mishit dhe i kisha zili.Hanin e kërcenin papushim.
-Si ia kaloni?- pyes Buqen.
-Shumë mirë. Na ka blerë djali një veturë e dalim shpesh.Janë hapur ca lokale në periferi, që të lëpish gishtat. Po çe do, im bir i humbi të gjitha kilet në kurbet…
Fliste dhe përtypej.Kishte marrë më shumë kile. Më pas, u zverdh në fytyrë dhe j’u pre goja.I shoqi e mori për krahu e u drejtuan për nga kuzhina.
-Ç’pati, si eshte puna?- pyes i habitur.
-Siç duket ka nevojë për ilaçet.
-Pse nga se vuan?
-Eh, psheretiu shoku im.- Ka sëmundjen e sheqerit, kolisterol dhe tension të gjakut.
-Dhe nuk bën kujdes?
-I flas mor vlla por nuk dëgjon.Kam neps, më thotë.
Unë shtanga dhe pashë nga ime shoqe.Shtyva tej pjatën me mish, ktheva me fund gotën e rakisë dhe vështroj nga orkestra. Luhej melodia e një valleje nga jugu që nëna ime e kishte .. pikë.. të .. dobët.
F U N D
DHIMITER SHKURTI, 10-2-2119