Përballja me jetën – Xhemile Aliu
Përballja me jetën
Porsi nji bebe që s’pari ajrinë në këtë botë merrë
E nga ai moment më këtë botë organikishtë lidhët
Po nga ai çastë që vikamën e parë e lëshonë
Është shenja e parë që me jetën fortë e lidhë
Njashtu siq edhe jeta më përballje është gjithmonë
Nga ajo foshnja e palevizlshme ngadalë që lëvizë
Duke u rrotulluar apo nga momenti që si zvarranik ecë
Dalë nga dalë dhë në këmbët që ngritët me mundim
Nga nëna që me vuajtje na rritë e na kalit bukur për jetën
Më gjithë ndërskamcat që fati ma venë sprovë me vetvehtën
Sa herë u rrëzohëmi si ai fëmiu që posa ka lëshuar hapat e para
Por dhe sa herë ne na duhët që me forcën shpirtrore të përballojmë
Ato rrëshqitjet e mëdha që shpeshë herë për dhe na shtrinë
Që mundohësh të ngritësh ,e dot forcën asesi nuk e gjenë
Me klithje të tmerrshme që shpirtinë ta dërmojnë
Mundohësh të sfidosh gjithë tmerrët që jeta të venë në sprovë
Ecje ,ecje ,ecje që s’mund të përshkruhën me asgjë
Ecje të stlolisura me embëlsinë e jetës që përjetojmë
Apo ato ecjët e errta që na bejnë tmerrsisht të hidhur
E ne duhët gjithë ndërskamcat e jetës porsi shkëmbi t’i përbalojmë
Dhe kot nuk thuhët në popull së njeriu është me i fort së shkëmbi
O2-07-2020