Sa herë zemra… – Agron Jashari
Sa herë zemra…
…sa herë zemra, më është molis,
jam dëshpruar, sa më s’ka,
i kam thënë shpirtit; ”dil e ik,
jam lodhur nga gjithçka”!
jam zhgënjyer thellë, thellë
kam dyshu, në ka njerëz të mirë!?
kam bërtitur: “ O Zot, ku je,
pse duron diçka të tillë!?”
kam dënes fshehtas, pa u diktuar,
s’jam përmbajt, as para të tjerëve,
më është dukur vetja, i dështuar,
sikur isha pjesë e të mjerëve!
dhe kam kuptuar, se shpirti nuk del,
dhe kur jeta të mban shtrirë për tokë,
edhe kur me shkelm e grushte të godet,
e këmbën të mban përmbi kokë!
dhe kam kuptuar, se veç një rrugë ka,
t’mos thuash asnjëherë, ky është fundi,
të mbledhësh forcën, troha-troha,
të sfidosh jetën, ta zësh përfundi!
kam mësuar të jem vetëm, të jem i fort,
të jem i fort vetëm, kam mësuar,
të ruaj qetësinë, kur më mbyllet një port,
të buzëqesh dhe kur jam i lënduar!
mësova të them:”nuk ligështohen burrat,
çohu vazhdo, e të prift e mbara,
fshihe dhimbjën, fshiji lotët edhe qurrat,
dhe fillo gjithçka nga e para!”
dhe ja ku jam, i gjallë, i qeshur,
me copëza të ngjituara, por një tërsi,
me besim e shpresë, gjithmonë veshur,
dhe me bindjën, se jeta është mrekulli!
@gron.jashari