Natë – Majlinda Nana
Natë
Dritat e qytetit hapen si kamare të ndezura,
thëngjij të kuqërremtë që feksin verbonjës,
por as na ngrohin, as na ndriçojnë plotësisht,
veç përplasen lehtas në një gëzof ere të tejdukshme.
Është era jonë.
Dhe hapet nata, dalëngadalë, e pafajshme,
e rëndë si perdja përpara shfaqjes premierë.
Tronditen mugëtirat, mantelet e agimeve, përgjakur, s’njihen, nata i mbështjellë.
Së lartmi, yjet purpur formojnë qytetin e tyre, sfidant!
Qytet e qiell përndizen në terr.
Pothuajse zvarrë një muzikë sensuale rënkon e drobitur
dhe përshëndetet nga zërat tanë që klithshëm përplasin duart si shtrëngata pranvere.
Në çdo manastir të braktisur, murgjit varin-mozaikë në mur-qefinët e vdekjes
dhe qirinjtë digjen tinëz si shpirt vashe të dashuruar.
Një leckaman numëron muzgjet tek shqyen mëngët e pasanikëve
dhe me ngazëllim i bashkohet errësirës,
sytë i marrin ngjyrën e saj
deri te pika e kthesës, kur bashkë me harabelat
gëzon gjumin poshtë urës qindra milionëshe të kryeqytetit.
Pasmesnatë! Pllajat e buta marrin forma trupash njerëzorë-të heshtur deri te majat e thonjve,
nën mbretërinë e zisë lulëzojnë së brendshmi dhe u zgjohen të fshehtat, të ndaluarat, të frikshmet.
Edhe patat e egra që zhurmojnë, kanë fjetur si çdo herë në këtë orë,
shpezët e tjera janë strukur herët nëpër strofullat e tyre…
perandoritë humane, bien pabesisht,
megjithëse ndërtuar mbi drurë hinoki…
Bie gongu!
Zhytur mallëngjimeve,
njerëzia kumbon si zë i shkretë mes malesh
dhe ashti u çahet si det i terur
dhe shohin njëri – tjetrin të zverdhur në fytyrë
dhe nisen…
Shtegtimi dhemb po aq sa qëndrimi!