Përnjimend je dashuri – Sabit Rustemi
PËRNJËMEND JE DASHURI
( e shkruar me Katër Mars të Vitit që Ikën )
Nuk është pak për t’ardhur në jetë
fundit të një Stine të bardhë
duke i çarë ngricat e shpirtit
përmes vajit të parë
Pastaj ta nisësh një shekulli të ri
me zjarrëmblën dashuri
ku Fati yt puqet me të Pafatshmin e Gëzuar
e dashurohet në të çmendurisht
si në ëndrrën që shihet e s’nxinet
S’pushon së dashuruari
as kur Njeriu i ëndrrës sate vonohet
harron për t’u kthyer
a për të prekur mbi supe si flutur
Do ta duash pareshtur në mungesë
edhe pas vdekjes do ta presësh
do të kujtosh se aty diku e ke
njëjtë si qenien tënde me emrin Dora
si atë shpirt vezullues prej Diamanti
Përnatë i falesh Yllit që quhet Franc
e ia shpalon të fshehtat nëpër Kafka
në një stacion treni që shkon e s’ kthehet
Nuk brengosesh për motet që tresin
për t’përkohshmen jetë
që s’ngopet me dhembjen
Nga pritja nuk heq dorë
nga ajo shpresë që dritëson shpirtin
e nuk shuhet
Rron Ti
rron deri në pafundësi
se përnjëmend je dashuri
( 4 mars 2013 – 8 gusht 2020 )