Gomari me shokë – Sevdail Hyseni
Satirike
Gomari me shokë
Një ditë Ali Babës
N’kohë të pandemisë,
I ngordhi gomari
N’pragun e shtëpisë!
Vajtën ca çapkënë
Për ta vënë në lojë,
Njeriun e mërzitur
Që s’fliste me gojë!
Nisën ta ngushëllonin
Të gjithë me rend,
E kishit gomarin
Vërtet një legjendë!
Në stilin e humorit
I thurnin lavdinë,
Nuk e kishte shokun
Në tërë gomarinë!
Bëhuni të fortë
Si guri i Sharrit,
Erdhëm të lutemi
-Për shpirt të gomarit!
Ndjesë pastë veshgjati
Qe një kafshë e mbarë,
U prehtë në paqe
I shkreti gomar!
Mirëpo, Ali Baba
Ishte kokë e zgjuar,
Çështjen e ngushëllimit
Nuk e merrte shtruar!
Keni ardh’ për t’pame
Sa më vjen mirë…
Kam kënaqësi të kem
Si ju dashamirë!
Nuk e paskam ditur
E them pa ngurrim,
Paska pas’ shumë shokë
Ky gomari im!
Spica Metalike
(Karikatura marrë nga interneti)